Amati, wat heeft dat  met het huidige werkterrein van doen?

Andrea Amati (1511 – 1580) was de eerste vioolbouwer in de familie. Hij lijkt min of meer verantwoordelijk voor de definitieve vorm van de moderne viool zoals we die nu kennen. Een klein aantal van zijn instrumenten bestaat nog. Hij werd opgevolgd door zijn zonen Antonio Amati en Girolamo Amati.  Niccolo Amati (1596 – 1684) was weer de zoon van Girolamo Amati. Hij verbeterde de modellen en maakte instrumenten die meer volume en ‘zang’ gaven. Tot Niccolo Amati’s beroemdste leerlingen behoorden Antonio Stradivarius, Andrea Guarneri en Bartolomeo Cristofori. Door de eeuwen heen heeft de bijzondere klank van die oude violen en vooral het ‘geheim’ daar achter, vioolbouwers bezig gehouden. Tal van recepten en werkwijzen zijn beschreven en even zo vele kunnen naar de prullenbak worden verwezen omdat ze feit en fabel vermengen.

In het begin van de jaren ’80 van de vorige eeuw ontstond er samenwerking in vriendschap tussen dhr. Eskes, voormalig directeur van een grote industrie en begenadigd violist en R. Crèvecoeur om te trachten feit en fabel van elkaar te scheiden. Zeer veel literatuur, vernis- en houtmonsters van originele violen en tal van mogelijke grondstoffen van over de gehele wereld werden verzameld en beproefd. Er kwamen inzichten uit voort die vooral met de keuze en verwerking van het hout te maken hadden en receptuur voor kleurstoffen en vernissen die enerzijds het instrument zijn aanzien geven, maar ook beschermen tegen de invloeden van buitenaf. Tegelijk mocht de vernis de eigenschappen van de viool niet negatief beïnvloeden. De inzichten werden beproefd door een zeer goede vioolbouwer die ermee op concoursen tot in de hoogste regionen doordrong. De essentie komt eigenlijk neer op een goede houtkeus en de be- en verwerking ervan, een zeer goede bouwer en vooral vernis en preparatielaag die geen invloed mogen hebben op de klank.

Op het moment waarop de plannen vrijwel waren omgezet in een bescheiden productie van speciale vernis, kleurstof en materialen en technieken voor het prepareren van het hout, kwam Eskes door een fatale ziekte te overlijden en kwam er een abrupt eind aan de werkzaamheden. De naam en de inschrijving bij de kamer van koophandel zijn aangehouden uit respect en in herinnering aan een gedreven periode van onderzoek en vriendschap.